Rozdział 8

Po paru minutach kelnerka przyniosła ich zamówienie, a Anastazja natychmiast zabrała się pałaszowanie pizzy.

-Kochanie poczekaj chwilę. Pizza jest na pewno jeszcze gorąca.- powiedziała Weronika do córki

-Ale ja jestem bardzo głodna!- pożaliła się dziewczynka

-Anastazja przestań bo zaraz ludzie pomyślą, że Cię głodzę.

-Głodzisz?- mała Magierska spojrzała skonfundowana na mamę

-To znaczy, że nie daję Ci jedzenia.

Dziewczynka zrobiła niezadowoloną minę, ale ostatecznie zastosowała się do polecenia kobiety. W trakcie kolacji dzieci były zajęte sobą, a Krzysiek wciągnął Weronikę w niezobowiązującą rozmowę.

-To powiadasz, że kiedyś grałaś w siatkę.- powiedział zdziwiony

-Tak. Akurat byłam w tym wieku, że szukałam własnej drogi. Nigdy nie było u mnie czegoś takiego, że od początku wiedziałam kim chcę być w przyszłości. Najpierw miałam zostać lekarzem, ale widok krwi przyprawia mnie o mdłości dlatego tak szybko jak wpadłam na ten pomysł tak szybko z niego zrezygnowałam. Później była psychologia, po niej właśnie siatka, a na końcu został instruktor fitness.- wyjaśniła

-Ja w przeciwieństwie do Ciebie od początku wiedziałem, że będę siatkarzem i to nie dlatego, że mój ojciec nim był, ale przez to, że pokochałem ten sport.

-A propos rodziny. Masz bardzo miłych rodziców.- wypaliła i natychmiast ugryzła się w język

-Skąd znasz moich rodziców?- zapytał zdziwiony

-Kiedy naprawiałeś mój samochód ucięłam sobie krótką pogawędkę z Twoim tatą.- odparła próbując brzmieć nonszalancko

-Oj tak! Mojego taty nie da się nie lubić.- podsumował

-Tak samo jak Ciebie.- po raz kolejny rzuciła bezpośrednią uwagę

-Nie wiem jaki jesteś prywatnie. To znaczy domyślam się, ale media kreują Cię na takiego otwartego i pozytywnie zakręconego człowieka.

-Od tamtego feralnego dnia bardzo się zmieniłem.- wyznał smutno po czym dodał

-Już nie jestem tym samym Krzyśkiem co kiedyś. Powiedziałbym, że z Krzyśka stałem się Krzysztofem.

-To zrozumiałe w obliczu tego przez co przeszedłeś.

-Czasami chciałbym wrócić do czasów kiedy byłem małym chłopcem. Wtedy wkurzałem się na upierdliwą siostrę, a teraz z ogromną przyjemnością bym się z nią podroczył.

-Nie myślałeś, żeby ułożyć sobie życie na nowo?- zapytała uważnie dobierając słowa

-Wiem, że dzieci potrzebują w swoim życiu kobiety, ale nie czuję się jeszcze gotowy na tak odważny krok. Najpierw muszę im powiedzieć.

-O czym powiedzieć?- podchwyciła Dominika, a Sebastian spojrzał na ojca z wyrzutem

-Że w weekend wybieramy się do kina.- wymyślił na poczekaniu

-Ale ja wtedy…- zaczęła Weronika jednak urwała czując kopnięcie pod stołem

-Super! Super!- ucieszyła się dziewczynka

-W weekend pracuję.- wyszeptała kobieta do Krzyśka

-O której kończysz?

-O 13.

-A co robisz wcześniej z Anastazją?

Weronika spojrzała na niego skonfundowana.

-Jak zwykle zostałaby u sąsiadki.- odparła i dodała

-A dlaczego pytasz?

-Mogłabyś wcześniej przywieź do mnie Anastazję. Dziewczynki by się pobawiły, a później jak wrócisz z pracy poszlibyśmy do kina.

-Nie wiem Krzysiek.- odrzekła wymijająco

Libero natychmiast chwycił jej rękę i powiedział z bezradnością w głosie.

-Obiecałem dzieciom wspólny weekend, ale bardzo się tego boję. Potrzebuję czyjegoś wsparcia.

-W takim razie poproś siostrę, albo rodziców.

Siatkarz westchnął ciężko nie puszczając dłoni Magierskiej.

-Proszę. Tylko ten jeden dzień.

Weronika odwróciła się do Krzyśka i spojrzała mu głęboko w oczy. Oprócz udręki oraz bólu nic tam więcej nie było. Dziewczyna czuła, że się rozdziera. Z jednej strony nie chciała się zbytnio przywiązywać do siatkarza i nie chciała, aby on przywiązał się zbyt mocno do niej, ale z drugiej nie mogła zostawić go samego.

-Dobrze.- zgodziła się po chwili namysłu

-Dziękuję.-odpowiedział ściskając jej dłoń w geście wdzięczności

-Kiedy wrócimy do domu?- zapytał znudzony Sebastian

Dopiero pytanie chłopca przypomniało im o obecności dzieci po drugiej stronie stołu.

-Jeśli wszyscy się najedli to możemy wracać. Zapłacę tylko rachunek.

-Super.- skwitował oschle Sebastian dopijając fantę

Siatkarz przyjrzał się uważnie synowi i zauważył, że ten patrzy ze złością w kierunku Weroniki. Mężczyzna zanotował sobie w pamięci, żeby później zapytać o to chłopca.

-Przepraszam mogę prosić o rachunek!- krzyknął do przechodzącej kelnerki

-Oczywiście! Za raz ktoś do państwa podejdzie.

Kiedy na stole pojawił się rachunek Weronika natychmiast go zagarnęła podliczając swoje koszty.

-Chyba nie myślisz, że pozwolę Ci zapłacić.- powiedział Krzysiek wyciągając portfel

-Ja nie myślę. Ja Cię po prostu informuję o tym iż płacę sama za siebie.- odparła pewnie

-Nie ma mowy!- oburzył się libero

-Zapłaciłeś już za nasze bilety.

-I co z tego?

-To z tego, że teraz płacę sama za siebie.

-Nie!- krzyknął siatkarz

-Tak!

-Nie!

-Tak!

-Nie!

-Tak!

-Tak!- wypalił libero, a kobieta się zaśmiała

-Ha! Wygrałam!

-Ja się tak nie bawię. Jesteś gorsza niż wrzód na dupie.- pożalił się Krzysiek żartując co natychmiast podchwyciła jego córka

-Tatusiu, a co to jest wrzód?- zapytała Dominika

-No proszę tatusiu wytłumacz swojej córce.

-Yyy…- siatkarz się zmieszał

-Wrzód to jest coś takiego co powstaje na skórze, jest bardzo nieprzyjemne w dotyku i bardzo trudno się tego pozbyć.- próbował wybrnąć z tej niezręcznej sytuacji

-To dlaczego tak nazwałeś ciocię?- dopytała dziewczynka

Serce Weroniki na chwilę dosłownie zamarło kiedy Dominika nazwała ją swoją ciocią.

-Ponieważ czasami tak mówi się na ludzi, którzy są bardzo natrętni w stosunku do nas.- wyjaśnił najlepiej jak umiał

-Yhm.- podsumowała młoda ignaczakowa najwyraźniej nic nie rozumiejąc z wyjaśnienia taty

-Proszę.- Weronika podała libero banknot 50- złotowy.

-Ale to przecież o wiele za dużo.- zdziwił się Krzysiek odbierając niechętnie pieniądze

-Daje im duży napiwek za miłą obsługę.- ucięła wstając od stołu

Siatkarz dołożył swoją kwotę i również podniósł się z miejsca. Weronika pomogła się ubrać Anastazji, a następnie podeszła do Dominiki i zapięła jej kurteczkę. Krzysiek przyglądał się temu i poczuł, że ten widok uderzył w jedną z jego czułych strun.

-Gotowa?- zapytał córkę wyciągając do niej rękę

Dziewczynka uśmiechnęła się tylko i przyjęła dłoń ojca.

-Dziękuję za miły wieczór.- powiedziała lekko zmieszana Magierska kiedy stali na parkingu

-To ja dziękuję za wszystko.- odparł siatkarz i pochylił się, żeby pocałować kobietę w policzek, ale niespodziewanie Weronika wykonała gwałtowny ruch i usta Krzyśka natrafiły na jej wargi

Chociaż trwało to zaledwie parę sekund poczuli coś niebywałego. Coś o czym już dawno zapomnieli.

***

Wiem, że miał być w weekend, ale się nie wyrobiłam. Coś w końcu zaczyna się dziać między Krzyśkiem i Weroniką. Jak myślicie dlaczego Sebastian nie polubił Magierskiej? Następny rozdział będzie w okolicach weekendu! Pozdrawiam! Miłego dnia! Do next! :)