Rozdział 17

Za ściany dochodziły krzyki lekarza oraz pielęgniarek walczących o życie Anastazji. Z każdą minutą bezskutecznej walki serce Weroniki rozpadało się na miliony kawałków. Kobieta oparła się o szklane drzwi oddzielające ją od córki i zaczęła modlić się w myślach. Najpierw do Boga, a następnie do Artura. Magierska błagała zmarłego męża, żeby nie pozwolił zabrać jej córki. Jedną stratę w swoim życiu już przeżyła i czuła, że kolejna mogłaby być dla niej jak cios nokautujący. Niestety mimo błagalnych próśb na ekranie kardiomonitora w dalszym ciągu widniała prosta kreska, a serce Anastazji nie chciało podjąć współpracy.

-Błagam, Artur! Wiem, że też, chcesz mieć ją blisko siebie, ale proszę nie zabieraj mi jej. Ona jest jedyną pamiątką po Tobie.- mówiła przez płacz

-Anastazja walcz!- krzyknęła bezsilnie

Ciałem Weroniki wstrząsnął kolejny szloch. Strach o utratę córki doszczętnie ją wykończył. Dobijającą ciszę przerwał po chwili dźwięk telefonu. Kobieta wyjęła komórkę z małej kopertówki, a kiedy zobaczyła widniejące na wyświetlaczu imię Krzyśka natychmiast odrzuciła połączenie. Mężczyzna jednak nie ustąpił i ponownie wybrał numer Magierskiej. Weronika westchnęła głęboko przykładając komórkę do ucha.

-Halo.- wychlipała pociągając nożem

-Weronika co się dzieje?!- zawołał zaniepokojony

Kobieta wzięła kilka wdechów próbując się uspokoić. Nie chciała niepotrzebnie niepokoić siatkarza. Mężczyzna powinien się teraz skupić na najbliższym meczu, a nie na jej zmartwieniach.

-Coś z Anastazją?- dopytał nie doczekawszy się odpowiedzi

-Dlaczego zadzwoniłeś?- odbiła pałeczkę grając na zwłokę

-Po prostu chciałem usłyszeć Twój głos. Weronika powiedź mi co się dzieje?

-Anastazja umiera!- wykrzyknęła ponownie zanosząc się szlochem

-Co jak to?! Weronika wynajmuję samochód i już do was jadę!

-Nie, Krzysiek! Drużyna Cię potrzebuje!- zaprotestowała natychmiast

-Drużyna poradzi sobie beze mnie, Wojtek godnie mnie zastąpi. Teraz to wy mnie potrzebujecie.- oznajmił twardo

-Ale trener będzie wściekły…

-To trudno. Może mnie nawet wywalić z zespołu, ale nie zostawię was samych. Kiedy przyjadę czeka nas poważna rozmowa. Myślę, że wiesz o czym chcę porozmawiać.

-Dziękuję.- wyszeptała nie mogąc zdobyć się na nic więcej

Kobieta wiedziała, że to jedno, ośmioliterowe słowo nie oddaje wdzięczności jaką czuła. Krzysiek rzeczywiście był jej dobrą wróżką, jej aniołem stróżem.

-Będę nie długo. Zobaczysz Anastazja wyjdzie z tego. To silna dziewczynka, po mamie.

Weronika chciała zaprotestować, że wcale tak nie jest, ale ostatecznie jeszcze raz podziękowała siatkarzowi i zakończyła połączenie. W tym samym momencie salę, w której leżała mała Magierska zaczęły opuszczać pielęgniarki.

-Co z moją córką?- zaczepiła jedną z sanitariuszek

Kobieta posłała jej delikatny uśmiech.

-Może być pani dumna z córki. Walczyła niczym żołnierz na wojnie.

-Ale żyje?- zająknęła się

-Tak jednak jest bardzo słaba. Resztę informacji udzieli już pani lekarz.

Weronika potaknęła głową.

-Mogę do niej wejść?

-Ale tylko na chwilę. Proszę jej zbytnio nie zamęczać.- odpowiedziała odchodząc

Magierska weszła powoli do pokoju od razu napotykając smutne spojrzenie Anastazji.

-Mamusiu.- wychrypiała dziewczynka z trudem

Weronika nie zważając na ostrzegawcze krzyki lekarza podbiegła do córki i ucałowała ją w czoło.

-Skarbie nie rób mi tego więcej.- poprosiła drżącym głosem -Wiesz jak się o Ciebie martwiłam?

-Przepraszam.- smutek w oczach małej Magierskiej jeszcze bardziej się pogłębił

-Nie przepraszaj, po prostu nigdy więcej mnie tak nie strasz.- poprosiła

Rozmowa z trenerem nie była łatwa. Mężczyzna nie potrafił zrozumieć jego postępowania. Dla Andrzeja liczyła się tylko i wyłącznie drużyna oraz punkty w tabeli Plusligi. Nie przemówiła do niego nawet wiadomość o tym, że Anastazja umiera.

-Rób co chcesz.- rzucił chłodno po czym odszedł

W przeciwieństwie do trenera cała drużyna stanęła za nim murem. Chłopacy obiecali dać z siebie wszystko i przywieźć z Bydgoszczy upragnione trzy punkty. Krzysiek był im wdzięczny za okazane wsparcie. Mężczyzna wiedział, że nie powinien zostawiać ich w tak ważnym momencie, ale cieszył, że koledzy rozumieli jego postępowanie. Oni mieli do zagrania mecz tutaj, na hali widowiskowo- sportowej „Łuczniczka”, a on wracał do Rzeszowa stoczyć równie ciężki bój. Bój o kobietę, która zajęła bardzo ważne miejsce w jego sercu. Weronika nie wymiotła z niego Iwony. Wbrew temu co sądził Sebastian siatkarz nadal pamiętał o zmarłej żonie. Jednak w ciągu ostatnich dni zaczął myśleć, że to może właśnie Iwonka postawiła na jego drodze Magierską. Może chciała zapewnić mu w ten sposób opiekę. Może chciała, żeby poczuł jeszcze smak szczęścia. Przecież w trakcie leczenia nie raz powtarzała tę samą prośbę.

-Krzysiek, proszę, nie rozpaczaj po mojej śmierci, rusz na przód, bądź szczęśliwy, a wtedy ja będę szczęśliwa obserwując was z góry.

Droga do Rzeszowa dłużyła mu się w nieskończoność, a kiedy zaparkował przed szpitalem poczuł się całkowicie wypruty psychicznie i fizycznie. Po ośmiogodzinnej jeździe potrzebował chwili odpoczynku, ale teraz jego potrzeby zeszły na dalszy plan. Mężczyzna chciał jak najszybciej znaleźć się przy Weronice, przytulić ją, poczuć jej bliskość. Krzysiek wszedł do budynku i skierował swoje kroki w dobrze znanym kierunku. Z każdym metrem przybliżającym go do kobiety czuł nasilające się zdenerwowanie. Ignaczak nie wiedział jak Magierska zareaguje na jego wyznanie. Wyśmieje go, będzie próbowała zmienić temat, a może zacznie mu wmawiać, że myli to uczucie z potrzebą bliskości. Jakakolwiek ta reakcja by nie była libero nie chciał dłużej czekać. Na boisku, w trakcie meczu nie ma czasu na długie dywagacje. Czasami musisz podjąć decyzje w ułamku sekundy. Przyjąć zagrywkę czy ją puścić sądząc, że wyjdzie na aut? Zaryzykować i nie wstrzymać ręki, a może zagrać bezpiecznego flota? Chociaż w życiu, tego czasu z reguły jest więcej to siatkarz czuł, że jeśli dzisiaj nie zdecyduje się na tę poważną rozmowę to jutro może już być na nią za późno. Kiedy Krzysiek zaszedł na oddział onkologiczny zastał Weronikę przechadzającą się po korytarzu. Jak tylko kobieta go dostrzegła natychmiast ruszyła w jego kierunku by po chwili wpaść w otwarte ramiona igły. Mężczyzna przyciągnął ją mocno do swojej piersi napawając się tym niebywałym uczuciem.

-Co z Anastazją?- zapytał w końcu odsuwając od siebie Magierską

-Lekarz mówi, że chemia ją wykańcza. Na razie nie może być mowy o jakimkolwiek przeszczepie. Jej organizm jest za słaby i może tego nie przeżyć.- wyjaśniła w skrócie -Musimy czekać.

-To poczekamy tyle ile będzie trzeba.- oznajmił stanowczo prowadząc Weronikę w kierunku krzesełek stojących pod ścianą.

Mężczyzna pierwszy zajął miejsce po czym wciągnął ją na swoje kolana. Kobieta nawet nie zaprotestowała tylko jeszcze bardziej wtuliła się w libero.

-Weronika ja wiem, że to może nie jest najwłaściwszy moment, ale nie mogę dłużej dusić tego w sobie.- Krzysiek zebrał się na odwagę po kilku minutach

Magierska odchyliła głowę i posłała libero spojrzenie pełne niepokoju.

-Zakochałem się w Tobie.- powiedział wprost -Nie wiem jak i kiedy to się stało, ale tak właśnie czuję. Bardzo długo wzbraniałem się przed tym uczuciem, ale teraz jestem już pewny.

Kobieta spuściła głowę nic nie mówiąc, a siatkarz cierpliwie czekał na jakąś reakcję z jej strony. Po dłuższej chwili milczenia Krzysiek jednak nie wytrzymał i zwrócił się do niej błagalnie.

-Weronika powiedź coś.

-Ja… ja...

***

Wiem, że znowu nie było mnie tutaj jakiś czas, ale nawał obowiazków zrobił swoje. Mam nadzieję, że ten rozdział jest miłą osłodą za to długie oczekiwanie. Jak myślicie jaka będzie reakcja Weroniki na wyznanie Krzyśka. Czekam na wasze pomysły. Dobrej nocy! Do next! Postaram się, żeby tym razem był szybciej! :)

Zwiastun!

Jak zapewne zauważyliście na pasku bocznym pojawił się zwiastun do tego opowiadnia. Jest to drugie takie moje dzieło. Nie jestem jakimś extra montażystą, ale mam nadzieję, że filmik wyszedł całkiem nieźle.
Czekam na wasze opinie. Podoba się? Nie podoba? Co byście zmienili? Na prawdę każda uwaga będzie dla mnie cenna. Pozdrawiam i życzę miłego dnia!

PS. Next powinien się pojawić w przeciągu paru dni.

Rozdział 16

Od kłótni z Karoliną minęły trzy dni, a on nadal nie wiedział co kobieta miała na myśli mówiąc bo może coś zrobiły. Mężczyzna próbował porozmawiać z siostrą jeszcze raz. Tym razem była to rozmowa w cztery oczy. Niestety Karolina ponownie go zbyła, a następnego dnia wróciła do Ameryki. Krzysiek szukał także jakiegoś wyjaśnienia u rodziców. Miał nadzieję, że może oni rozjaśnią mu co nieco. Jednak Ci również dziwnie ucięli temat.

-Krzysiek, a Ty gdzie znowu odpłynąłeś?- zagadnął siedzący obok Bartek

Siatkarze jechali właśnie do Bydgoszczy na mecz 9 kolejki. Chociaż przeciwnik nie był wymagający to żaden z zawodników nie odpuszczał. Po przegranych, ostatnich, dwóch meczach wszyscy wiedzieli, że kolejna porażka nie wchodziła w grę.

-Nie mów, że znowu myślisz o tej małej?- dopytał nie otrzymawszy odpowiedzi

-Pokłóciłem się z Karolą.- wyznał przybity

Od rodzinnego obiadu mężczyzna nie potrafił myśleć o niczym innym jak o tajemniczych słowach siostry. Krzysiek czuł, że kobieta nie rzuciła ich od tak, w przypływie złości. Miała w tym jakiś konkretny cel. Coś chciała mu zasugerować. Tylko co? To pytanie najbardziej dręczyło libero. Po zbyciu przez rodziców rozważał nawet zapytanie o to Weroniki. Jednak kiedy dłużej się nad tym zastanowił uznał, że Magierska ma już wystarczająco zmartwień i nie potrzebne jej kolejne.

-Kłótnie w rodzeństwie się zdarzają. Zobaczysz za parę dni wszystko wróci do normy.- próbował go pocieszyć przyjaciel

-Nie wydaje mi się.- mruknął -A najgorsze jest to, że Karola ma coś do Weroniki.

Atakujący popatrzył skonfundowany na przyjaciela.

-Jak to?

-Okazało się, że ma taką samą grupę krwi jak Anastazja. Kiedy tata dyskretnie zasugerował jej, że mogłaby by zostać dawcą wściekła się i zaczęła gadać jakieś głupoty. Zachowywała się tak jakby Weronika jej coś zrobiła.- streścił po krótce rozmowę z siostrą

-Hm…- siatkarz się zamyślił

-No widzisz, nawet Ty nie wiesz co powiedzieć.

-Po prostu daj wam czas.- poradził mu Kurek, a Krzysiek westchnął bezradnie

Czas? Anastazja nie miała czasu. Im dłużej czekała tym mniejsze miała szanse. Krzysiek był w stałym kontakcie z Weroniką i wiedział, że stan dziewczynki z dnia na dzień jeszcze bardziej się pogarszał. Lekarze zwiększali dawki leków oraz chemii, ale to bardziej wyniszczało organizm Anastazji aniżeli atakowało chorobę.

Weronika obudziła się i spojrzała na córkę, na to małe ciałko, które walczyło o każdy oddech. Chociaż na początku kobieta była pełna nadziei. Wierzyła, że Anastazja pomimo swojego młodego wieku pokona chorobę to teraz powoli zaczynała tracić jakąkolwiek wiarę. Dawcy nadal nie było, a tylko to mogło dać dziewczynce drugie życie.

-Widzę, że już pani nie śpi.- do pokoju wszedł uśmiechnięty lekarz

Widok ten bardzo zdziwił Weronikę. Mężczyzna podobnie jak ona bardzo rzadko się uśmiechał. Za każdym razem kiedy odwiedzał małą Magierską na jego twarzy widniał ból i poczucie winy. Kobieta odnosiła wręcz wrażenie jakby czuł się winny ponieważ już nic nie mógł zrobić. Skoro dzisiaj był w dobrym nastroju to mogło oznaczać, że ma dla niej dobre wieści.

-Przed chwilą się obudziłam.- odparła odwzajemniając uśmiech

-Dzwonili z kliniki. Mamy dawcę.

-Na prawdę?!- wykrzyknęła i w przypływie emocji podbiegła do mężczyzny, żeby go uściskać

-Um.. Przepraszam.- odsunęła się po chwili zmieszana -To kiedy będzie przeszczep?

Rozsądek przejął kontrolę nad emocjami.

-Najpierw trzeba wykonać szereg badań, ale jak wszystkie wyniki będą dobre to może pod koniec tygodnia.- wyjaśnił

Później mówił coś jeszcze, ale kobieta przestała już go słuchać. Najważniejsze było to, że znalazł się dawca, że wiara, którą powoli traciła ponownie do niej wracała. Po południu Weronika zadzwoniła do Krzyśka podzielić się tą radosną nowiną. Kiedy tylko w słuchawce rozległ się głos libero kobieta poczuła jak ciepło rozlewa się po jej sercu. Magierska cieszyła się, że ma przy sobie kogoś kto przy niej jest. To Krzysiek dawał jej siłę. Gdyby nie on kobieta już dawno by się poddała.

-To cudownie!- zawołał i nie panując nad tym co robi dodał: -Chciałbym być teraz z wami.

Ku własnemu zaskoczeniu Weronika stwierdziła, że również tego chciała. Chociaż każdego dnia usiłowała sobie wmówić, że ten dystans dobrze im zrobił to była coraz mniej do tego przekonana. Co raz częściej łapała się na tym, że tęskni za mężczyzną, za jego uśmiechem, nawet za jego pocałunkami. Z biegiem czasu przestała mieć jakiekolwiek wyrzuty sumienia z powodu tych myśli. Artur już nie żył, a Anastazja potrzebowała ojca. Potrzebowała jakiegoś mężczyzny w swoim życiu.

-Każdy ma jakąś misję do spełnienia.- odparła wymijająco

Nie chciała zdradzić przed Krzyśkiem swoich prawdziwych uczuć.

-Wiem, ale…- libero westchnął -Tęsknie za Tobą, za wami.

Weronika czuła, że ta rozmowa zmierza w niewłaściwym kierunku. Mężczyzna nie powinien tak na nią działać. Nie powinien, a jednak jej się to podobało. Chociaż Magierska zdawała sobie sprawę, że może właśnie podpisuje pakt z diabłem odpowiedziała.

-Też tęsknię.

-Jak wrócimy do Rzeszowa od razu przyjadę.- obiecał, a kobieta nie zamierzała nawet protestować

-Anastazja na pewno się ucieszy.- powiedziała spoglądając na śpiącą córkę

-To co widzimy się pojutrze?

Weronika nie chciała się jeszcze rozłączać. Głos Krzyśka był lepszy niż jakikolwiek antydepresant. Niestety kobieta miała pustkę w głowie i nie potrafiła znaleźć kolejnego tematu do rozmowy.

-Powodzenia! Bez trzech punktów masz się tutaj nie pokazywać!- zagroziła żartując

-Jasne zagram ten mecz dla was.

Magierska ponownie miała wrażenie, że przekraczają kolejne granice, ale już dawno temu przestała się tym przejmować.

-Zatem do zobaczenia niedługo!- zawołała w ramach pożegnania

-Na razie!

Weronika jeszcze przez dłuższą chwilę wpatrywała się wyświetlacz telefonu aż nagle ciszę panującą w pokoju przerwał głośny pisk. Kobieta z początku nie zorientowała co się dzieje dopóki nie dostrzegła prostej kreski widniejącej na ekranie kardiomonitora.

-Boże, Anastazja!- zawołała, ale nie wykonała jakiegokolwiek ruchu

Strach zawładnął jej całym ciałem. Dopiero kiedy do sali wbiegł lekarz w asyście dwóch pielęgniarek odzyskała kontrolę nad sobą.

-Proszę zaczekać na korytarzu!- zwrócił się do niej mężczyzna

Magierska jednak nie miała zamiaru opuścić córki.
        -Niech pani poczeka na korytarzu!- powtórzył jeszcze głośniej i dodał – Pani obecność tylko nam tutaj przeszkadza.
          -Nie zostawię córki!- oznajmiła hardo
          -Do jasnej cholery, proszę natychmiast stąd wyjść!
Mężczyzna podobnie jak kobieta nie zamierzał odpuścić. Weronika spojrzała na bezwładne ciało Anastazji, a następnie wzdychając ciężko opuściła salę. Resztę akcji reanimacyjnej obejrzała już przez szklaną szybę.

***

Długo mnie tutaj nie było, wiem, ale już albo dopiero wróciłam. Taka dramatyczna końcówka ode mnie na koniec. Mam nadzieję, że rozdział się Wam podoba. Pozdrawiam i życzę dobrej nocy! DO next! :)

Rozdział 15

W ciągu kolejnych dni stan Anastazji diametralnie się pogorszył. Dziewczynka wyraźnie schudła. Jej skóra stała się biała niczym mąka przez co niemal zlewała się kolorem pościeli, którą była opatulona. Ponadto bardzo często męczyły ją obfite krwotoki z nosa. Weronika wzięła miesięczny urlop, żeby zająć się córką jednak kobieta obawiała się, że mała Magierska może nie dożyć miesiąca. Chociaż lekarz robił dobrą minę do złej gry, zapewniał ją, że jeszcze nie wszystko stracone ona czuła, że koniec zbliża się wielkimi krokami. Krzysiek nie chcąc zawieść drużyny przez ten czas skupił się bardziej na grze. Owszem nieustannie myślał o Weronice i jej córce, ale ograniczył swoje wizyty do minimum Teraz więcej do nich dzwonił aniżeli przychodził. Kobiecie było to nawet na rękę. Magierska czuła, że wtedy, w szpitalu kiedy przespali się w jednym łóżku przekroczyli pewną granicę, której nie powinni przekroczyć. Oprócz polepszenia pozycji w drużynie libero starał się także poprawić swoje stosunki z dziećmi, zwłaszcza z Sebastianem. Chłopiec po kilkunastodniowym milczeniu ponownie rozmawiał z ojcem, co było dla Krzyśka ogromną radością. Panowie odbyli prawdziwą, męską rozmowę i teraz już wszystko było między nimi prawie jak dawniej.

-Dominika pospiesz się!- zawołał siatkarz spoglądając na ścienny zegar

Było za 5 druga, a o drugiej mieli pojawić się w domu jego rodziców, na niedzielnym obiedzie.

-Już idę tatusiu!- odkrzyknęła

-Tylko uważaj, żeby nie musieli Ci zagipsować drugiej nogi!- zastrzegł, a mała Ignaczakowa powoli zeszła ze schodów podpierając się poręczy

Kiedy pokonała ostatni stopień Krzysiek pomógł jej się ubrać, a następnie podał różowe kule w serduszka. Dominika dostała od ortopedy białe, lekko zżółknięte kule, które od razu nie zyskały sympatii dziewczynki. Parę dni później przechodząc obok sklepu ortopedycznego mała Ignaczakowa upatrzyła sobie te różowe kule i Krzysiek wiedział, że jeśli ich nie kupi czeka go trzecia wojna światowa. Sebastian wyszedł już wcześniej i zniecierpliwiony czekał przy garażu.

-Dłużej się nie dało?- zapytał kąśliwie kierując to pytanie do siostry

Dominika wydęła buńczucznie usta i odwróciła się tyłem do brata. Mężczyzna patrząc na tą scenę przypomniał sobie jak Iwonka wielokrotnie przybierała taką pozę kiedy czymś ją zdenerwował. Ulice na szczęście były puste dzięki czemu nie spóźnili się aż tak bardzo. Nawet mama nie wytknęła mu tego kilkuminutowego spóźnienia co było nie lada nowością. Kobieta zawsze ceniła sobie punktualność. Nawet wtedy kiedy był dzieckiem spóźnienie chociażby o 5 minut wiązało się długim kazaniem rodzicielki.

-Chodźcie do jadalni. Już podaję obiad!

Kiedy siatkarz wszedł do jadalni przystanął zdziwiony widząc Karolinę. To była jej już druga niezapowiedziana wizyta w tak krótkim czasie.

-Cześć siora!- zawołał kiedy pierwszy szok opadł

Sebastian podbiegł przywitać się ciocią, a Dominika powoli pokuśtykała w ich kierunku

-Cześć!- odpowiedziała zanim poświęciła swoją uwagę dzieciom

-Krzysiek no dalej siadajcie!- ponagliła go mama

Siatkarz zajął swoje stałe miejsce, ale jego dzieci nie chciały jakoś opuścić cioci.

-Ej małe szkraby. Po obiedzie porozmawiacie sobie z ciocią, a teraz proszę ładnie usiąść.- wydała polecenie

Zarówno Sebastian jak i Dominika nie byli z tego polecenia zadowoleni, ale posłusznie je wykonali siadając po obok taty.

-No to Krzysiek opowiadaj jak tak z Anastazją?- zagadnęła pani Halina

Mężczyzna westchnął ciężko zanim odpowiedział.

-Niestety jest coraz gorzej. Lekarze nie dają zbyt wielu szans. No chyba, że jakimś cudem nagle znajdzie się dawca.

-Wiesz ja i tata nie możemy już oddać krwi.- przyznała smutno

-Wiem i nie mam do was o to żalu. Poza tym wasza krew i tak by się nie nadała. Nie było by zgodności.

-A jaką grupę ma ta dziewczynka?- dorzucił ojciec

On również nie mógł się pogodzić z myślą, że nie mogą pomóc małej Magierskiej.

- 0Rh-

Przy stole zapanowała całkowita cisza, a spojrzenia obydwojga rodziców zwróciły się na siedzącą naprzeciwko Krzyśka Karolinę.

-No co?!- zagrzmiała nie mogąc znieść tego przeszywającego spojrzenia

-Przecież Ty masz taką grupę krwi.- powiedział spokojnie pan Janusz

-O nie! Nie zgadzam się…! Nie wmanewrujecie mnie w to!

-Karolina uspokój się!- krzyknęła pani Halina patrząc karcąco na męża -Nikt nie ma zamiaru Cię do tego zmuszać, ale pomyśl ile dobrego byś wtedy zrobiła.

Kobieta gwałtownie wstała od stołu.

-Nie! Nie oddam swojego szpiku jakieś tam dziewusze!

Tak jak siatkarz był spokojny tak teraz siostra wyprowadziła go z równowagi.

-Czy Ty siebie słyszysz?! Ta dziewczynka jest w wieku Dominiki. Czy gdyby o nią chodziło powiedziałabyś to samo?!

-Ale tu nie chodzi o Dominikę!- wcięła mu się natychmiastowo

-Ale Weronika walczy o życie Anastazji tak samo jak ja i ty walczylibyśmy o życie Dominiki.- powiedział już odrobinę łagodniej, ale nadal jego głos był przesiąknięty złością na Karolinę

-Posłuchaj! Nic mnie nie interesuje ta cała Weronika czy jak jej tam i jej córka! Widzę, że bardzo szybko pogodziłeś się ze stratą Iwony i szukasz pocieszenia w ramionach innej kobiety!

Matka rodzeństwa przeczuwając co się święci natychmiast wygoniła dzieci do kuchni, żeby jej pomogły z drugim daniem. Dominika entuzjastycznie udała się za babcią natomiast Sebastian bez większej ochoty powłóczył za kobietą.

-Nic o mnie nie wiesz!- wrzasnął uderzając pięścią w stół -Nie było Cię nawet na pogrzebie Iwonki bo miałaś arcy ważną pracę. Wtedy kiedy powinnaś być ze mną, okazać mi wsparcie Ciebie nie było! Więc nie waż się mnie oceniać.

-Niektórzy jeszcze robią coś pożytecznego.- dogryzła mu

-Pożytecznego?- zaśmiał się -Zrobiłabyś coś pożytecznego gdybyś pomogła tej małej, ale widzę, że oprócz własnego czubka nosa nic Cię nie interesuje!

Siatkarz również już dawno porzucił wszelkie granice i nie miał jakichkolwiek hamulców.

-No tak wracamy do starej śpiewki.- prychnęła pod nosem i dodała z wyrzutem -Chciałam spędzić miło niedzielne popołudnie, ale wychodzi na to, że jestem tutaj intruzem.

-Karolina nikt czegoś takiego nie zasugerował.- wtrącił się pan Janusz

-Teraz będziecie na mnie patrzeć jak na wyrodną córkę, która myśli tylko o sobie.

-Karola do jasnej cholery czy Ty czegoś nie rozumiesz?!- wykrzyknął, ale szybko się opanował -Tu nie chodzi o to, że nie chcesz oddać tego szpiku. Wiem, że to trudna decyzja i należy ją przemyśleć. Chodzi o to jak podeszłaś do całej sprawy. Jak potraktowałaś w tym momencie Weronikę i Anastazję. Nie mówię już o sobie bo to jestem w stanie przeboleć, ale nigdy nie zgodzę się na to, żeby je tak obrażała. Zachowujesz się tak jakby Ci coś zrobiły.

-Bo może zrobiły.- rzuciła tajemniczo po czym wybiegła z jadalni   

***

Wracam do was po dłuższej przerwie za co z góry przepraszam. Mam nadzieję, że ten rozdział chociaż trochę was udobrucha. Znowu coś się dzieje? Jak myślicie o co może chodzić? Jestem ciekawa waszych teorii. Pozdrawiam! Miłego dnia! Do next! :)

Nowe opowiadanie!

Zapraszam serdecznie na nową historię o byłym trenerze rerezentacji Polski Stefanie Antidze! Pozdrawiam! Dobrej nocy!
https://tiebreakzycia.blogspot.com
Ps. Nowy rozdział będzie niedługo!